Het is op tv te zien en overal te lezen. Er is een internationale actie van UN Women gestart om geweld tegen vrouwen te stoppen: ‘Orange the world’.
De vrouwen in mijn nieuwe boek krijgen ook te maken met geweld en misbruik, wat een toeval dat deze actie nu in het nieuws is.
Tijdens de research voor het nieuwe boek stuitte ik op de Magdalene Laundries en de kloosters waar nonnen ongehuwde moeders opvingen. Er is niet heel veel over geschreven, maar ik heb een aantal documentaires gezien waarin overlevenden getuigen wat hen overkomen is. Echt ongelooflijk wat deze vrouwen overkomen is; vernederingen, uitbuiting, bijna uitgehongerd en hard moeten werken zonder een cent betaald te krijgen. En dan hebben we het niet over de middeleeuwen, maar over de moderne tijd: van ca. 1800 tot in de jaren ’90 van de twintigste eeuw. Hun kinderen verging het niet veel beter, als ze het al overleefden. In Ierland werden deze instituten in stand gehouden door de overheid. De laatste wasserij sloot zijn deuren pas in 1996! Ik zou mezelf niet omschrijven als een feministe, maar wat er gebeurd is, maakte me ontzettend kwaad.
Overigens heeft de regering officieel excuses aangeboden. Typerend is dat de kloosters tot op de dag van vandaag zwijgen…
De overlevenden vechten om erkenning van het leed dat hen is aangedaan. Overal in het land zijn er monumenten opgericht voor de slachtoffers.
Het is niet alleen kommer en kwel in mijn verhaal, hoor! Er komen ook mooie karakters voorbij die een helpende hand toesteken, zoals een hele leuke kunstschilder. Maar ik mag niet teveel verklappen. De spanning moet er nog even in blijven!
