Recentelijk was er het een en ander te doen over de NS Publieksprijs.
Prijzen en onderscheidingen, naar het Boekenbal mogen…het zegt mij allemaal niet zo heel veel. (Kan ik nu wel handig zeggen, maar wie weet, als ik ooit een prijs mag winnen, spring ik vást een gat in de lucht, wie zal het zeggen?)
Het is zeker een erkenning dat je goed bezig bent!
Op de middelbare school had ik altijd het idee dat literatuurboeken óf over disfunctionele gezinnen ging of over seks. Als lezer vind ik een mooi verhaal en een sympathieke hoofdpersoon het belangrijkste. En ja, als je dat in prachtige bewoordingen op papier kunt zetten, is dat geweldig. Sommige auteurs kunnen dat heel mooi en op een originele manier. Hebben jullie dat ook? Als ik bijvoorbeeld naar een Netflix serie kijk met een onsympathieke hoofdpersoon, haak ik af. Dat ze die dan maar vermoorden, of in de gevangenis zetten, kan mij het schelen.
Ik dwaal af. Erkenning. Dat is heel mooi en als kleine, onbekende auteur betekent het nog veel meer als een boekblogger of een gewone lezer een waardering publiceert over jouw boek. Dan groei je, voel je je trots dat jij toch maar dat verhaal hebt gepubliceerd.
Wat mij nog meer raakt is dit: als iemand je vertelt dat hij/zij al jaren niet meer gelezen heeft of zelden een boek uit kan lezen. Als zo iemand je dan toevertrouwt dat het wél lukt om jouw boeken te verslinden en zit te popelen om het volgende boek van jou te lezen, dát doet me wat. Dat is pas échte erkenning.
