Vorig jaar bezocht ik voor het eerst het watersnood museum in Oude Tonge. Dit maakte vooral veel indruk op mij vanwege de vele persoonlijke verhalen die je daar aantreft. Allereerst is er een donkere ruimte waar de namen van de slachtoffers als golven voorbij glijden. Je kunt dan op een knop drukken om hun verhaal te horen. Mede door de duisternis grijpt het je naar de keel.
Deze ervaring las ik ook terug in het boek ‘Een muur van water’ door Teuntje de Haan. Al had zij meer recht op zo’n emotie, want zij ging op zoek naar het verhaal van haar vader, die zijn dood vond in de golven terwijl hij anderen probeerde te redden. Door deze aangrijpende menselijke verhalen ontstond het idee: ik wil dit graag in een boek verwerken. Maar hoe? Het verhaal van Lizzy’s broer Stephen wilde nog verteld worden, waarschijnlijk als laatste van de Kilcarrick serie. Maar hoe de watersnood hierin te verwerken? Ik kwam tot deze oplossing: de ramp vond uiteraard niet alleen in Zeeland plaats (hoewel het daar het ergst was) , maar ook aan de andere kant van Het Kanaal. Met name in Essex, aan de zuidkust van Engeland, had de ramp ook behoorlijk huisgehouden. Tijdens de research stuitte ik op Canvey Island, een eilandje in de monding van de Theems, ten zuiden van Londen. Op dat kleine eiland, dat alleen maar bestaat uit een dorp met daaromheen moeras, vielen naar verhouding de meeste dodelijke slachtoffers. Hun verhalen waren net zo hartverscheurend als die van Zeeland. Daaruit kon ik meer dan genoeg inspiratie halen voor Stephens verhaal. Ik ben benieuwd, lezers, wat jullie ervan gaan vinden.
Grappig detail: het blijkt dat het de Hollanders waren, die eeuwen geleden het land inpolderden. Dat kun je nog zien aan de talloze Nederlandse straatnamen. En ook trof ik op de website van Canvey Island een bezoek van iemand van het watersnood museum uit Oude Tonge!
Toeval bestaat niet, dat blijkt wel weer.
