Bij het opruimen van de zolder – je moest toch iets nuttigs doen in de coronatijd – stuitte ik op een doos met mijn verzameling oude verhalen. In een opwelling van nostalgie bladerde ik door de schriftjes, de door mij bedachte verhalen toen ik een jaar of achttien was. Wat een dosis opgedane levenservaring allemaal kan doen; had ik vroeger echt zulke simpele (natuurlijk romantische) verhalen geschreven? Nou ja, allemaal romantisch was het niet. Een poos was ik in de jaren zeventig gefascineerd door de Amerikaanse Sioux Indianen die Wounded Knee bezetten in een poging aandacht te vragen voor hun slechte levensomstandigheden. Ook daar had ik iets over geschreven. Maar al bladerend ontkiemde het zaadje in mijn hersens: waarom het schrijven niet weer oppakken? Een corona-proof hobby in ieder geval. Vrij snel bedacht ik dat het een verhaal over Ierland moest worden, o.a. gebaseerd op de ervaringen van onze oudste zoon die een poos in Dublin gewoond en gestudeerd had. En zo kwam het verhaal van de Limburgse Evi tot stand, die verliefd werd op de Ierse muzikant Sean. Wat een machtig moment was het toen de drukproef binnenkwam en ook toen de gedrukte boeken arriveerden. Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open; niet alleen wat er allemaal bij het publicatieproces kwam kijken, maar ook de marketing en promotie. Ik ben nog lang niet klaar met leren! Het smaakt naar meer, dat is in ieder geval duidelijk.
